background


ΓΙΟΡΤΗ ΠΟΙΗΣΗΣ 2015

 
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης αποφασίσαμε την Παρασκευή 3 Απριλίου να αφιερώσουμε λίγο από το χρόνο μας για να τιμήσουμε, την τέχνη αυτή του λόγου και της σκέψης κι όλους αυτούς που την υπηρέτησαν και την υπηρετούν, τους Έλληνες ποιητές μας, τους μεγάλους στοχαστές και απλούς ανθρώπους τους υμνητές της αγάπης, της πατρίδας, του αγώνα, της αναζήτησης, της ζωής.
Στην υλοποίηση της γιορτής βοήθησαν μαθητές και μαθήτριες της Γ΄ γυμνασίου που έγιναν για λίγο και οι ίδιοι ποιητές και μας έδωσαν τη δική τους στροφή.

Υπεύθυνη καθηγήτρια: Ζαμπούνογλου Βασιλική


 
21η Μαρτίου 2015
Το 1999 με πρωτοβουλία της Unesco ορίστηκε η 21η Μαρτίου, η ημέρα της Εαρινής Ισημερίας , ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.
Το σκεπτικό της απόφασης ανέφερε: «Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης θα ενισχύσει την εικόνα της Ποίησης στα ΜΜΕ, ούτως ώστε η Ποίηση να μη θεωρείται πλέον άχρηστη Τέχνη αλλά μια τέχνη που βοηθά την κοινωνία να βρει και να ενισχύσει την ταυτότητά της”.
Από το 1999 βέβαια πέρασαν αρκετά χρόνια. Kαινούρια οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα διαμορφώθηκαν στον τόπο μας. Οικονομική κρίση, κοινωνικά προβλήματα, ανεργία, ανασφάλεια… Δύσκολοι καιροί για ποιητές.
Μήπως, τελικά, πράγματι η ποίηση είναι μια τέχνη γραφική, μια τέχνη άχρηστη, ανίκανη να ωφελήσει τον Έλληνα σ αυτή την κρίσιμη εποχή. Μήπως ο στίχος του ποιητή Νίκου Καρούζου «ίσως ο ποιητής, κύριοι, περισσεύει» είναι αληθινός;
Από την άλλη όμως η δική μας εποχή είναι η χειρότερη, η πιο δυσβάσταχτη που βίωσε ποτέ ο Ελληνικός λαός. Βαλκανικoί πόλεμοι, Μικρασιατική καταστροφή, Β΄ Παγκόσμιος , Κατοχή, Δικτατορία. Αυτές ήταν σίγουρα οι χειρότερες εποχές που βίωσαν οι Έλληνες . Παράλληλα, όμως, σε αυτές τις εποχές μεγαλούργησαν και ποιητές, όπως ο Σικελιανός, Βάρναλης, Καβάφης, Καρυωτάκης, Σεφέρης , Ρίτσος, Λειβαδίτης, Αναγνωστάκης και πολλοί άλλοι των οποίων τα ποιήματα αγαπήσαμε, δανειστήκαμε, αφιερώσαμε, απαγγείλαμε και κάναμε τραγούδι.
Η ποίηση, λοιπόν, δεν είναι περιττή σε καμιά εποχή. Ίσα-ίσα, όπως είπε κι ο Σεφέρης τη μέρα της βράβευσής του, τέσσερα χρόνια πριν τη Δικτατορία, «Σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας μας χρειάζεται ὅλους τοὺς ἄλλους. Πρέπει ν᾿ ἀναζητήσουμε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται…… O σύγχρονος κόσμος ὅπου ζοῦμε, ὁ τυραννισμένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση. Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα - καὶ τί θὰ γινόμασταν ἂν ἡ πνοή μας λιγόστευε;
Μήπως κι ο δικός μας, ο σύγχρονος κόσμος, ο τυραννισμένος και πάλι από το φόβο και την ανησυχία τη χρειάζεται την ποίηση ;
Και τι περιμένουμε, τέλος πάντων, από την αυτήν; Να μας διδάξει, να μας καθοδηγήσει, να μας αφυπνίσει, να μας εμπνεύσει ή να μας θυμίσει την ομορφιά των λέξεων, των σκέψεων και των συναισθημάτων. Μπορεί να τα κάνει όλα αυτά; Κάποιες φορές ίσως.
Η ποιήτρια Κική Δημουλά (1931) είχε πει κάποτε: «Γυναίκες κυρίως αναγνώστριες δηλώνουν συγκινητικά, τιμητικά: οι στίχοι σας μας άλλαξαν τη ζωή. Mακάρι, απαντούσε η ίδια , να είχαν αλλάξει και τη δική μου. Ωστόσο, κατά την ίδια την ποιήτρια, «η ποίηση ωφελεί όσους την αγαπούν, επειδή βρίσκουν εντός της μικρά κομμάτια από σκισμένες φωτογραφίες του ψυχισμού τους. Περισσότερο και πιο σωστά ωφελεί εκείνους που πιστεύουν στη μαγεία της...»
Και ποια είναι η μαγεία της ποίησης; Για τον ποιητή Δικταίο (!1917-1983) .
« Η μαγεία που ασκεί η ποίηση στους ανθρώπους, χιλιάδες χρόνια τώρα, οφείλεται στην ιδιαίτερη γοητεία, στην ξεχωριστή δυνατότητά της να μιλά στην καρδιά του ανθρώπου και να αποδίδει τα συναισθήματα και τις σκέψεις του, με τρόπο περιεκτικό και κάποτε απρόσμενο».
Γι΄ αυτό ακριβώς και πιστεύω, ότι αν και η ποίηση έχει λίγους φανατικούς θαυμαστές, λίγη ποίηση υπάρχει σε όλους μας, ακόμα και σε αυτούς που περιορίζονται σε κάποια σχολικά ακούσματα. Γιατί, ενώ ένα πεζό, ένα διήγημα μας ταξιδεύει στο χώρο και στο χρόνο, το ποίημα, ο στίχος ταξιδεύει μέσα μας. Βρίσκει μια θέση στο μυαλό και στην καρδιά μας και συλλαμβάνουμε πολλές φορές τον εαυτό μας να τον χρησιμοποιούμε για να συμπληρώσουμε φράσεις , να εκφράσουμε συναισθήματα, να δώσουμε το νόημα που θέλουμε στα πράγματα.
Πώς μπορούμε να αποδώσουμε καλύτερα τη ματαιότητα κάποιων πραγμάτων παρά με τους στίχους του Σεφέρη «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη».
Τι πιο εκφραστικό από το στίχο «Αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεται», για ένα όνειρο το οποίο πρέπει να εγκαταλείψουμε, από το οποίο πρέπει να παραιτηθούμε.
Ποια καλύτερη ευχή από αυτή του Αλεξανδρινού «σαν πας στον πηγαιμό για την Ιθάκη να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος»
Στίχοι όπως:
«εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρις»
«Δε γεννήθηκα παρά μόνο για να αγαπώ»
«Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία»
«Όπου κι αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει»
«Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας»
«Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει»
έχουν γίνει πολλές φορές δικοί μας, έχουν φωτίσει τη σκέψη και το λόγο μας, μας έχουν εμπνεύσει. Ίσως λοιπόν υπάρχει περισσότερη ποίηση στη ζωή μας από όσο οι ίδιοι νομίζουμε ή για να το πούμε καλύτερα υπάρχει πολύ ζωή στην ποίηση.
Τι είναι λοιπόν η ποίηση; Αντί για έναν ορισμό που σίγουρα θα ναι φτωχός ας αφήσουμε τους ίδιους τους ποιητές μας να μας πουν τι είναι γι αυτούς η ποίηση. (ακολουθεί power point για την ποίηση)
Ζαμπούνογλου Βασιλική