Σκεφτήκατε ποτέ γιατί ο Διονύσιος Σολωμός στον Εθνικό μας Ύμνο έγραψε ότι η Ελευθερία είναι «απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά» και γιατί εμείς όταν ψάλλουμε τον στίχο αυτόν κατεβάζουμε ευλαβικά την ένταση της φωνής μας;Διαβάσατε ποτέ για τους εξευτελισμούς , τους δαρμούς, τους απαγχονισμούς, τους ανασκολοπισμούς, τις εκδορές , τους αποκεφαλισμούς, τους ακρωτηριασμούς, τους πνιγμούς, τους στραγγαλισμούς, τις κάθε λογής αισχρουργίες , τις φυλακές και τα σκλαβοπάζαρα των Οθωμανών ;Γνωρίζετε ότι φράσεις της νεοελληνικής όπως «χρωστάω τα μαλλιά της κεφαλής μου, έμεινα ταπί, με έσφαξε στην τιμή, τα σούφρωσα, έμεινα πανί με πανί, μου βγήκε η πίστη, πλήρωσα το χαράτσι, αποδεκατίστηκε» έχουν την προέλευσή τους στη βαριά φορολογία και στις τιμωρίες που υπέμεναν οι ραγιάδες πρόγονοι μας στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας;Παρακολουθήσατε ποτέ την αλλαγή φρουράς στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη στην Αθήνα; Αναγνωρίσατε στην ενδυμασία και στις συμβολικές κινήσεις των Ευζώνων μας τα δεινά της πικρής σκλαβιάς και του Αγώνα των προγόνων μας;[https://www.youtube.com/watch?v=4X3FtM5pPio&t=8s]Όλα αυτά κι άλλα πολλά παρουσιάσαμε σήμερα στη μικρή γιορτή μας, γιατί δεν αξίζουν το χρόνο μας και τις τιμές μας μόνο οι σπουδαίες μάχες και οι λαμπεροί πρωταγωνιστές της Επανάστασης του 1821. Προπαντός τα αξίζουν οι ανώνυμοι Έλληνες και οι ανώνυμες Ελληνίδες που με την απαντοχή και τις θυσίες τους κράτησαν ζωντανό τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία τετρακόσια ολόκληρα χρόνια.Τιμή και δόξα λοιπόν σε όλους εκείνους τους απλούς ανθρώπους , τους Μάρτυρες του Έθνους και της Πίστης μας για τους οποίους ο ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος έγραψε στο ποίημα του «Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη»:“… κι αν μπορούσαν να αναπλαστούν απο τη φθορά τους τα σύνεργα του αμολόγητου σκότους,τα μαστίγια, τα βέλη, τα καρφιά, τα παλούκια, οι κρεμάλες, οι φάλαγγες, οι θηλιές που τους έσερναν στους Βοσπόρους και στα ποτάμια, και μετά συγκεντρώνονταν σ’ έναν κάμπο ασύνορο, θα σχημάτιζαν όρος μέγα και απότομο. Κι η πανσέληνος θα ανάτελνε πολύ έπειτα απο τα μεσάνυχτα.Αν χτυπούσεν η σάλπιγγα, σαλευόνταν η γης και σηκώνονταν όρθιοι, δεν θα βρίσκανε τόπο να σταθούνε οι μάρτυρες. Δεν θα φτάναν τα δέντρα σου ν’ ακουμπήσουν τις πλάτες…Και απ’ όποιο σημείο κι αν θεόταν τον όγκο τους, θ’ απορούσε κανείς:πως απόμεινε μήτρα, πώς απόμεινε μάτι, πώς απόμεινε πόδι, πώς απόμεινε χέρι,να σηκώνει του Έθνους σου τη σημαία ανάμεσα στις σημαίες των Ενωμένων Εθνών.”Τραγούδια :Ένα παλικάρι είκοσι χρονών,Τα κλεφτόπουλα, Ξύπνα καημένε μου ραγιά, Θούριος, Δέκα παλικάρια, Λευτεριά, Καλημέρα Ελλάδα.[Υπεύθυνες καθηγήτριες : Μπακάλη Ουρανία, Καζάκα Σοφία]