Η παράδοση λέει ότι η 30η Ιανουαρίου ορίστηκε ως κοινή εορτή των Τριών Ιεραρχών, επειδή και οι τρεις έχουν την εορτή τους μέσα στον Ιανουάριο. Ήταν μία «κατ’ οικονομία» λύση για να τερματιστεί μία από τις μεγάλες διαμάχες στις οποίες επιδίδονταν με πολύ ζήλο οι Βυζαντινοί πρόγονοι μας. Το θέμα που χώρισε σε τρεις παρατάξεις τη βυζαντινή κοινωνία τον καιρό του κυρ Αλέξιου Α΄ του Κομνηνού (βασ. 1081-1118) ήταν: ποιος από τους Τρεις Πατέρες ήταν ο σπουδαιότερος, η πιο πνευματική φυσιογνωμία, ο κορυφαίος θεμελιωτής της πίστης. Κανείς δεν ξέρει ποιος και για ποιον λόγο άναψε το φυτίλι, αλλά το βέβαιο είναι ότι παραλίγο να τιναχτεί η Πόλη στον αέρα. Οι Βασιλίτες υποστήριζαν τον Μεγάλο Βασίλειο. Οι Ιωαννίτες έσκιζαν τα ιμάτιά τους για τον Χρυσόστομο. Οι Γρηγορίτες είχαν σηκώσει λάβαρο το δικό τους πρότυπο και ρίχτηκαν στη διαμάχη –αγνοώντας το παράδειγμα του ειρηνοποιού Γρηγόριου του Θεολόγου (και Ναζιανζηνού), ο οποίος, αιώνες πριν, αποσύρθηκε στα καππαδοκικά πατρογονικά του για να γλιτώσει από την επιθετικότατη πρωτεύουσα. Έβραζε το θεολογικό καζάνι, φωνές, κακό, διχαστικές διαθέσεις, ώσπου, καθώς λένε, η θαυματουργή εμφάνιση των Τριών έσωσε την κατάσταση. Στον Επίσκοπο Ευχαϊτών Ιωάννη εμφανίστηκαν οι Μεγάλοι Πατέρες για να του πουν ότι ήταν ενωμένοι. «Ανάμεσα μας δεν υπάρχει ούτε πρώτος ούτε δεύτερος, αλλά αν ειπείς τον ένα, συμπορεύονται δίπλα του και οι δύο άλλοι». Έτσι, μόνιασαν και οι οπαδοί των τριών παρατάξεων και όρισαν μια κοινή χειμωνιάτικη εορτή. (Πηγή: Πολιτιστική Εταιρεία Πανόραμα)