Πλημμύρισε σήμερα η αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου μας από τα συνθήματα κατά της επτάχρονης δικτατορίας που έζησε ο τόπος μας. «ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ», «ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ», «ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», «ΟΛΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ».
Πλημμύρισε κι από τις μουσικές του Χατζηδάκι, του Θεοδωράκη, του Λοϊζου, του Μαρκόπουλου. Γιατί «ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία», γιατί ο «λεβέντης εροβόλαγε» και «περνούσε τη στερνή την πύλη με του καιρού δεμένος τις κλωστές», γιατί «σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί- ανάθεμα την ώρα κατάρα τη στιγμή».
Πλημμύρισε κι από τις μαρτυρίες των ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα και έχασαν σ αυτά αδερφούς , γιους και θυγατέρες.
Πλημμύρισε κι από στίχους ποιητών που τίμησαν τα νεαρά παιδιά του Πολυτεχνείου, εκείνα που αποφάσισαν να αγωνιστούν με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει : «μια παλάμη τόπο κάτω από το ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος και εξουσία η Άνοιξη».
Όχι, δεν ήταν μια απλή γιορτή η σημερινή. Ήταν αληθινό μάθημα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ!
Ευχαριστούμε πολύ τις καθηγήτριες μας Παχούμη Κωνσταντινιά (φιλόλογο) και Καζάκα Σοφία (μουσικό) για την οργάνωση της εκδήλωσης,τους μαθητες που συμμετείχαν , καθώς κι όλα τα παιδιά που παρακολούθησαν με προσοχή και ευπρέπεια.
