«Το όρος Μενοίκιο ονομάζεται και Μπόζντας από τις τούρκικες λέξεις «buz» (=πάγος) και «dag»(= βουνό). Δηλαδή το όνομά του σημαίνει «παγωμένο βουνό». Η ψηλότερη κορυφή του φτάνει στα 1963 μ. Η περιοχή κατοικούνταν ήδη από την αρχαιότητα, όπως μαρτυρούν τα αρχαιολογικά ευρήματα στην περιοχή του Αγίου Πνεύματος και του Νέου Σουλίου, ενώ υπήρχαν ήδη από εκείνα τα χρόνια λατομεία μαρμάρου και σιδήρου. Η πλούσια πανίδα και χλωρίδα του σήμερα κατατάσσουν το Μενοίκιο στις πιο σημαντικές ορεινές περιοχές της Ανατολικής Μακεδονίας. 500 φυτικά είδη έχουν καταγραφεί , ενώ διαβιούν σ αυτό αγριογούρουνα, ζαρκάδια, λαγοί, λύκοι. Την άνοιξη του 2020 στο χωριό Δαφνούδι έκανε την εμφάνισή της και μία αρκούδα. Κάθε καλοκαίρι στη λίμνη Καμπέρα διοργανώνεται μια γιορτή διάρκειας 10 ημερών με διάφορες δραστηριότητες όπως κολύμπι στη λίμνη, flying fox, συναυλίες. Στους πρόποδές του είναι χτισμένα χωριά και κωμοπόλεις με πλούσια μακεδονίτικη αρχιτεκτονική και ιδιαίτερη μουσική και λαϊκή παράδοση».

Αυτές είναι μερικές από τις πληροφορίες που συγκέντρωσαν οι μαθητές μας της β΄ τάξης στο πλαίσιο του φετινού περιβαλλοντικού μας προγράμματος με τίτλο «Τύχη… βουνό!» και τις φυλάγουμε στο padlet μας. Παράλληλα, έχουμε ζωντανέψει ιστορίες από τα χρόνια της τουρκοκρατίας , της κατοχής και του εμφυλίου, όταν στο βουνό κρύβονταν αντάρτες, αλλά και παιδικές θύμησες των γεροντότερων που έζησαν στα γύρω χωριά. Έχουμε πεζοπορήσει στο βουνό , το έχουμε φωτογραφίσει σε όλες τις εποχές του χρόνου κι έχουμε μελετήσει δείγματα της τοπικής βιοποικιλότητας .

Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον κ. Θωμά Στόικο, κάτοικο του χωριού μας που μας συντρόφεψε στην πεζοπορία της Παρασκευής (8 Απριλίου) και μοιράστηκε μαζί μας τις γνώσεις του και την αγάπη του για τη φύση και τον τόπο μας. Οι φωτογραφίες που θα δείτε τραβήχτηκαν εκείνη την ημέρα από τα παιδιά μας!

Πόσα πράγματα μοιράστηκε μαζί μας το βουνό μας! Όλοι, μικροί και μεγάλοι είμαστε στα αλήθεια πολύ ΤΥΧΕΡΟΙ!!

(Υπεύθυνες καθηγήτριες : Μπακάλη Ουρανία, Παχούμη Κωνσταντινιά)